Kira-kira
jam sanga esuk Agus wi ngetem ana pos kamling kulon bale desa Ngadirejo.
Dhewekan tanpa rowang, ora kaya biyasane ing kono ana Diman lan Parjo sing uga
padha-padha tukang ojeg. Dina iku lelorone ora menyang. Diman lara dene Parjo
ngeterake bojone priksa menyang bidhan jalaran lagi ngandhut pitung sasi mlaku.
Kanggo ngusir sepi Agus banjur ngakep rokok cap Dua Dewi sing dituku saka
tokone Pak Dar.
Sinambi
klepas-klepus nyedhot rokoke Agus leyeh-leyeh ing pos kamling kuwi. Pikirane
nglambrang eling marang panjaluke simboke supaya dheweke enggal rabi. Pancen
sawise ditinggal pacare sing jenenge Sri, Agus wis ora tau sesambungan tresna
karo wanita. Atine isih tatu. Sri ninggal Agus merga kepincut karo dhudha wetan
terminal Rajekwesi Bojonegoro. Dhudha kuwi sugih mblegedhu, ora ana apa-apane
yen dibandingake tukang ojeg kaya Agus.
Sejene
kuwi Agus minangka anak mbarep uga nduweni tekad nyekolahake adhine sing
jenenge Fitri nganti tekan Perguruan Tinggi. Agus ora kepengin adhine urip
rekasa kaya dheweke. Njagakake ragad saka bapake uga nglengkara, awit bapake
Agus wis kadhung nggendhengi wong wadon liya lan ninggalake Agus, simbok lan
adhine wiwit dheweke isih bocah.
Krana
ketungkul ngalamun, Agus nganti ora krungu nalika jenenge diundang dening Yuni
anake Pak kaji Marji.
“Kang,
Kang Agus!”
Agus
njenggirat kaget. “Oh dhik Yuni. Ana apa kok sajak wigati banget?” semaure
Agus.
“Anu
kang, aku arep njaluk tulung marang sampeyan?”
“Tulung
apa dhik?”
“Tulung
terna aku menyang kampus. Jalaran iki aku arep njaluk tulung bapak,
panjenengane lagi gerah. Tekan kampus pira kang ongkose?”
“Sepuluh
ewu”.
Batine
Agus etung-etung kanggo penglaris jalaran kawit esuk mau durung ana siji-sijiya
wong kang njaluk diterake ojege. Senajan kampuse Yuni rada adoh nanging Agus
gelem ngudhunake tarip ojege jalaran dheweke ngrumangsani ya mung Kaji Marji
sing sasuwene iki asring aweh pambiyantu marang kulawargane.
Udakara
jam lima sore Agus wis mulih saka anggone ngojeg. Agus ganti ngrewangi simboke
dodolan kopi ing sangarepe gedhong biskup Mitra 10. Sawise rampung dhasar, Agus
dikongkon simboke supaya menyang omahe Kaji Marji. Jalaran wis sesasi iki
simboke Agus duwe utang marang Kaji Marji. Dheweke rumangsa isin yen ora enggal
nyaur. Satemene cacahe ora sepiraa, nanging tumrap simboke Agus utang semono
mau wis akeh banget. Tujune Kaji Marji ora seneng nganakake dhuwit. Sasuwene
iki, uger kulawargane Agus butuh dhuwit ndadak, ya mung Kaji Marji kuwi sing
bisa disambati.
Sawise
sembahyang Magrib Agus budhal menyang omahe Kaji Marji. Tekan omahe Kaji Marji
Agus uluk salam. Sing nemoni Yuni lan Agus banjur dipinarakake lungguh.
Lelorone kober ngobrol ngalor ngidul. Bareng wis rampung anggone ngobrol Agus
banjur ngandhakake perlune anggone dheweke merdhayoh.
“Yun,
anggonku mrene iki merga ana perlu karo bapakmu. Saiki Pak Kaji ana ngendi?”
“Bapak
isih neng mushola Kang. Ana perlu apa ta kok ketoke wigati banget?”
“Ngene
lho Yun, iki mau aku diutus simbok nyaur utang. Sebab sesasi kepungkur simbokku
rak ngampil dhuwit marang bapakmu kanggo ragad slametan sewu dinane simbahku.”
“Ooo,
iku ta Kang! Ning sampeyan enteni dhisik Bapak, sedhela maneh rak rawuh.”
Presasat
Yuni durung mingkem, Pak kaji Marji rawuh. Weruh ing ruwang tamu ana Agus, Pak
Kaji banjur nemoni. Ngendikane, “Ana apa le kok kadingaren dolan mrene? Ana
perlu karo aku apa karo anakku?”
“Ngaten
Pak, niki wau kula diutus simbok supados mangsulaken yatra ingkang dipunampil
sewulan kepengker,” semaure Agus.
“Oalah
kok kesusu temen simbokmu kuwi, wong aku durung butuh dhuwit. Ning maturnuwun ya
le?”
“Sami-sami,
Pak.”
Sawise
mbalekake dhuwite Kaji Marji, Agus terus pamitan. Nanging dening Pak Kaji Marji
dicandhet. Agus malah dijaluki tulung supaya ngeterake Yuni menyang Toko Buku
Toga Mas kang mapan ing sakulone alun-alun. Sejatine Pak kaji sing maune arep
ngeterake, nanging kedadak nampa undhangan saka kelurahan supaya ngrawuhi rapat
wanci bakda Isyak. Merga ora kepenak yen nulak panjaluke Pak Kaji, wekasane
Agus manthuk. Jam setengah wolu Agus lan Yuni banjur budhal menyang kutha
kabupaten. Ing dalan Agus kober ngguyoni Yuni.
“Dhik,
awan mau sampeyan dakterake menyang kampus, saiki dakterake maneh menyang toko
buku. Apa pacare ora nesu?”
“Pacar
apa ta kang wong aku durung duwe pacar kok. Mengko gek pacare Kang Agus sing
nesu,” wangsulane Yuni.
“Walah
pacar endi maneh? Gek sapa ta dhik wong wadon sing gelem pacaran karo tukang
ojeg sing kredhitane montore wae ora lunas-lunas,” semaure Agus karo ngguyu.
Kira-kira
jam wolu wong loro tekan toko buku Toga Mas. Lan sawise tuku banjur mulih.
Nanging nalika lakune montor ngliwati bulak, dumadakan ana wong loro sing
ngadhang dalan. Tanpa ngucap apa-apa pawongan misterius mau ngetokake clurit
lan ngancam marang Agus lan Yuni supaya menehake montor lan dhompete.
Nalika
salah sijine durjana mau arep ngrampas tase Yuni, Agus sing tau melu latihan
ilmu bela dhiri langsung ndugang dhadhane nganti tiba klumah. Weruh rowange
nggeblag, begal sijine maju. Ora dinyana dening Agus pawongan pawakan gedhe
dhuwur iku kanthi cepet nyabetake glathi. Agus ora kober endha saengga lengene
tatu kena glathine rampog mau. Tujune tatune ora nemen saengga Agus isih bisa
males nendhang wetenge pawongan mau engga njungkel. Rumangsa kasoran begal loro
iku tumuli ngeblas mlayu.
Yuni
kamiweden. Dheweke katon shock. Agus
banjur nentremake atine Yuni. Weruh tatu ing lengene Agus, Yuni ngajak Agus
mampir menyang dhokter. Untunge tatu mau ora nemen. Sawise ditambahi lan
daubed-ubed perban dening dhokter, Agus diolehi mulih. Satekane omahe Kaji
Marji, Agus lan Yuni dadi tangis-tangisan. Agus kaget sebab simboke barang wis
ana daleme Pak Kaji kono.
“Lho
Mbok, panjenengan kok wonten mriki? Lha sadeyanipun kalawau wau ingkang nengga
sinten?”
“Dodolane
dakpasrahake adhimu. Lha anggonku tindak daleme Pak Kaji iki mau nyusul kowe
jalaran wong mung dikongkon mbalekake dhuwit wae kok ora bali-bali. Jebule kowe
diutus Pak Kaji ngeterake Yuni menyang kutha. Mbok suk-suk kono pamitan dhisik
sadurunge lunga. Tujune kowe slamet,” ujare simboke Agus karo ngrangkul anake
lanang.
Kulawargane
Yuni mung bisa ngucapake panuwun sagedhe-gedhene marang Agus merga wis nylametake Yuni, anak siji-sijine. Sawise
anggone jagongan rada suwe Agus lan simboke pamit mulih. Esuke Agus ora ngojeg
merga tangane isih njarem. Rong ndina Agus ora ngojeg lan mung ngrewangi
dodolan ing warunge simboke.
Nalika
Agus lagi enak-enak njaga warung, Pak Kaji Marji saanak bojone rawuh karo
nggawa gawan kang ora sethithik. Sawise dipinarakake Pak Kaji Marji banjur
ngajak simboke Agus rembugan wigati. Wong lima banjur lungguh bareng.
“Nuwun
sewu niki wau wonten napa nggih kok Pak Kaji sakaluwarga mboten biyasane
tindhak mriki? Sajakipun wonten perlu kang wigati banget,” simboke Agus mbukani
rembug.
“Maksud
kula sowan mriki sepindhah inggih badhe ngraketake silaturahmi. Ingkang kaping
kalih keparenga putrane panjenengan, nggih thole Agus, kula suwun,” kandhane
Pak Kaji Marji.
“Maksude
pripun?” simboke Agus durung mudheng.
“Ngene
lo Yu,” ibune Yuni njlentrehake. “Karepe bapake iki, Agus bakal diomah-omahake
karo gendhuk Yuni. Kowe kepriye yu?”
Suwe
simboke Agus ora kumecap. Ujare alon, “Napa empun dipikiraken saestu? Awit
kahanan kula namung kados ngaten, ibarat bumi-langit menawi kabandhingaken
kaliyan Pak Kaji.”
“Yu,
kula ngemah-emahake lare punika mboten mergi melik kaliyan bandha donya.
Nanging kula melik lare jaler ingkang saged momong yoga kula menika,” ujare Pak
Kaji Marji.
Simboke
Agus kekembeng. Atine krasa bagya mulya. Sajroning wongtuwane padha rembugan,
Agus lan Yuni mung klecam-klecem. Kaya ngapa bungahe atine Agus nallika dilamar
dening kulawargane Yuni. Agus ora ngira yen dheweke sing kesrakat bisa rabi
karo prawan saayu-ayune lan sasugih-sugihe ing desa kono. Ing atine Agus tuwuh
tandha pitakon, apa iki kang jenenge garising pepesthen? (cuthel)
Dening: Zuly Kristanto
Panjebar Semangat No. 50 – 11 Desember 2010
Tidak ada komentar:
Posting Komentar