Pak Sarmin katon getem-getem,
ngrungokake pawarta, yen ing wektu iki akeh wong kang kelangan, akeh maling
kang padha beroperasi. Sak liyane omah-omah biasa, papan kang kanggo jujugan
maling yaiku kantor-kantor pemerintahan. Pak Sarmin katon anyel amarga setengah
tahun kepungkur kantore ya pernah disatroni maling. Sanadyan bapak kepala ing
kantore ora paring duka marang dheweke, nanging Pak Sarmin rumangsa isin. Apa
maneh dheweke kudu ngadhepi pitakone bapak-bapak saka kepulisian, sing semune
kaya nudhuh marang dheweke.
Pak Sarmin anggone jaga malem ing
salah sawijine kantor pemerintahan wis sawetara suwe, kurang luwih wis rong
puluh tahun. Mbok menawa umure wis ketuwan menawa ngajokake dadi pegawai
negeri, mula dheweke wis mupus. Jaga malem kanggone dheweke ora nggoleki
lembaran rupiah, nanging ngiras pantes kanggo tirakat, melek wengi, kanggo
sesirih. Ora ana liya sing diprihatinake, didongakake saben dina yaiku anak
lanang siji-sijine, Parjo. Anak lanang sing didama-dama, digadhang-gadhang lan
digayuh muga-muga bisa mikul dhuwur mendhem jero marang dheweke.
Parjo salah sawijining pemudha kang
gagah, dedeg piadege entuk, lan praupane ya ora pati nguciwani. Mula ora maido
yen duwe pepinginan dadi pulisi. Nanging Pak Sarmin sempet was-was, sawise
lulus SMA, Parjo wis nyoba ndhaftar dadi pulisi kaping pindho, nanging gagal
terus, lan ora mangerteni apa sing nyebabake gagale. Yen ditakoni jare kabeh
ujiane ya bisa nggarap, ujian fisik ya bisa, mbok menawa nasibe wae sing durung
apik.
Rong dina iki Pak Sarmin ora doyan
mangan, amarga mikir penjaluke anake lanang. Anak lanang siji-sijine ora tau
njaluk, njaluk pisan wae dheweke ora bisa nuruti. Parjo pancen arang nembung
njaluk marang wong tuwane, wis kulina saka cilik, kepingin klambi wae ora bakal
nembung marang wong tuwane. Nek ditukokne ya dienggo, nek ora ya mung meneng
wae. Rong dina kepungkur Parjo sempet
ngomong marang bapake, "Pak, pripun nek kula panjenengan pundhutke motor,
kredit mawon, mangke kula tak ngojek, hasile rak saged kangge ngangsur,
timbangane kula nganggur wonten ndalem, sak menika pados pedamelan nggih angel?!".
"Jo, Jo, apa kowe ki ra ngerti, dinggo nyukupi butuh saben dinane wae kangelan, la kok dinggo tuku montor! Kowe kuwi nglindur apa piye?"
"Jo, Jo, apa kowe ki ra ngerti, dinggo nyukupi butuh saben dinane wae kangelan, la kok dinggo tuku montor! Kowe kuwi nglindur apa piye?"
"Nggih sampun…".
***
Telung sasi wis mlaku, rikala wektu ngasar Karmo, adine lanang Pak Sarmin nyedhaki lungguhe Pak Sarmin terus ngomong kanthi sora lan semangat makantar-kantar, "Mas... Mas Sarmin, ati-ati lho Mas. Saiki wis wiwit akeh pencurian, maling-maling wis merajalela maneh, kaya telung sasi kepungkur, iki malah tambah nemen."
Telung sasi wis mlaku, rikala wektu ngasar Karmo, adine lanang Pak Sarmin nyedhaki lungguhe Pak Sarmin terus ngomong kanthi sora lan semangat makantar-kantar, "Mas... Mas Sarmin, ati-ati lho Mas. Saiki wis wiwit akeh pencurian, maling-maling wis merajalela maneh, kaya telung sasi kepungkur, iki malah tambah nemen."
"Mo... Mo! Ngomong kok pathing
pecothot, merajalela iki apa coba?"
"He... he..., embuh Mas, wong
aku mung melu-melu koran kae kok! Ning tenan lho Mas, soale sing diarah saiki
kantor-kantor maneh, biasane njupuk konmuter, sing di jupuk apa ya? Anu, nek ora
salah jenenge ce... pe... u."
"Mbok nek ra mudheng ki takon
sik, dadi nek ngomong ora ngisin-isini, konmuter iki ben mumet apa? Sing bener iki
komputer, cah nek ra tau mangan sekolahan ya kaya kowe kuwi."
Ngrungokake sindhirane kakange, Karmo mung njegeges, malah terus nerangake nganggo bahasa Indonesia.
Ngrungokake sindhirane kakange, Karmo mung njegeges, malah terus nerangake nganggo bahasa Indonesia.
"Coba bayangkan dalam satu
bulan saja di sekitar kita ini sudah terjadi lima kali pencurian dan anehnya seperti
di jadwal. Hari ini sebelah barat, dua hari kemudian timur, terus selatan,
utara. Wah, uedan tenan. Apa polisi tidak bertindak ya Mas? Wah, sungguh terlalu!"
Karmo nirokake gayane salah sawijine peran ing sinetron Entong.
"Iya, aku ngerti, terus aku kon
ngapa?" semaure Pak Sarmin.
"Lho, sampeyan niku pripun tha
Mas, lha wong kemarin kan kantore Mas Sarmin baru dapat kiriman lima set
komputer lengkap, pasti mereka sudah tahu. Saya yakin lima ratus persen kalau
sebentar lagi pasti menjadi TO-nya para pencuri itu!".
"Kowe kuwi omongan nyelot ra
nggenah, olehmu sinau bahasa Indonesia iki nengendi tha Mo, wong yakin kok
limangatus persen. Eh, Mo, TO kuwi apa tha?"
"Wah Mas Sarmin iki kurang gaul
tenan, TO itu singkatan dari Target Operasi!! you know? Ya operasinya para pencuri
itu," Sarmo njawab karo nyengenges.
"Oalah Mo... Mo, mbok nyebut.
Lha wong kowe kuwi mung lulusan kathok cendhak wae kok kemaki!"
Durung suwe anggone pada rembugan,
Parjo katon nyedhaki bapake karo nggawa bungkusan. "Pun dangu, Lik? Niki
kula tumbasake gorengan, mumpung taksih anget. Niki Pak kula tumbasake ses,
remene bapak!" Parjo ngulungake rokok marang bapake.
Karmo njawab pitakone ponakane terus
nyaut tempe goreng lan lombok rawit.
"Wah kowe kalebu wong sing untung, Mas! Anak mung siji, gek ngerti marang wongtuwa. Lha aku iki anak papat, jan blas ora ana sing ngerti siji-sijia. Apa maneh nukokake rokok, isane ya nyeleri rokoke bapake! Parjo iki saiki kerja nengendi ta, Mas?"
"Wah kowe kalebu wong sing untung, Mas! Anak mung siji, gek ngerti marang wongtuwa. Lha aku iki anak papat, jan blas ora ana sing ngerti siji-sijia. Apa maneh nukokake rokok, isane ya nyeleri rokoke bapake! Parjo iki saiki kerja nengendi ta, Mas?"
"Ora kerja apa-apa, nek tak
takoni jare ya mung bisnis kembang karo kancane. Kuwi lho, sing jenenge Jemani
karo Gelombang Cinta apa piye? Aku ra pati mudheng."
***
Wiwit sore rasa atine Pak Sarmin ora kepenak, tansah was-was ora ana jalarane. Bisa uga ya amarga pengaruh ngimpine dhek wingi bengi. Ngimpi sing kanggone wong-wong jaman ndhisik ana sasmita sing ora becik. Miturut piwulang Jawa, ngimpine ana perangan wengi kang diarani puspatajem, miturut para pinisepuh biyasane bakal numusi. Pak Sarmin ngimpi yen untu nduwur pathal siji.
Wiwit sore rasa atine Pak Sarmin ora kepenak, tansah was-was ora ana jalarane. Bisa uga ya amarga pengaruh ngimpine dhek wingi bengi. Ngimpi sing kanggone wong-wong jaman ndhisik ana sasmita sing ora becik. Miturut piwulang Jawa, ngimpine ana perangan wengi kang diarani puspatajem, miturut para pinisepuh biyasane bakal numusi. Pak Sarmin ngimpi yen untu nduwur pathal siji.
"Pak, mbok ra usah digagas. Lha
wong ngimpi kuwi kembange wong turu," ngono semaure bojone rikala
diceritani ngimpine.
Udakara jam wolu bengi, Pak Sarmin
mangkat menyang kantor nindakake pakaryane jaga malem. Kira-kira jam setengah
siji bengi Pak Sarmin weruh klebate wong loro kang nuju marang ruang komputer,
sajake nyubriyani, terus dheweke ndhedhepi. Nyumurupi ruang komputer kasil
dibukak, Pak Sarmin katon gemeter, sikile kaya dipaku neng njogan. Pak Sarmin
gumun, maling saiki pancen pinter-pinter tenan, lha wong ruangan ana kuncine kok
bisa dibukak kanthi gampang. Diwanek-wanekake, Pak Sarmin nyaut kayu potholan
sikil kursi, nyedhaki wong loro kang mbukak ruang komputer, emane praupane wong
loro mau ora katon, amarga ditutupi nganggo topeng. Sawise cedhak, Pak Sarmin
nggetak sak rosane, dadi kagete wong sakloron mau.
"Arep padha ngapa kuwi?" Krungu
suarane Pak Sarmin, pawongan sing isih ana njaba kaget terus mlayu sipat kuping.
Luwih kaget pawongan sing isih ana
njero, rikala mlayu metu dhadhane diantem nganggo kayu sikil kursi, "blukk!!!"
tanpa sambat sak nalika klenger, lan njebabah ana teras. Nyumurupi sing digebug
ambruk, Pak Sarmin tambah gemeter, katon ngos-ngosan, terus ndheprok ana
cedhake pawongan mau. Sakwise gemetere rada mendha, topenge pawongan mau
dibukak.
"Lho, kok kowe, Parjo!" Pak Sarmin semaput.
"Lho, kok kowe, Parjo!" Pak Sarmin semaput.
www.ki-demang.com
Tidak ada komentar:
Posting Komentar